Η ιστορία του εγκλήματος...

Η ιστορία του εγκλήματος είναι σαν ένα παραμύθι, που ξέρουμε ότι έχει τέλος, αυτό που όλοι θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια, το σημείο που έκλεινε η αφήγησή του, με το γνωστό σε όλους μας αποτέλεσμα, αυτήν την ελπιδοφόρα κατάληξη του συγγραφέα, το γνωστό σ’ όλους : «Και περάσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»...

Έτσι είναι και το έγκλημα ,μια μικρή ή μεγάλη ιστορία, ένα παραμύθι, με πολλές απρόσμενες δράσεις, για το οποίο ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για το τέλος, γιατί αυτό δεν είναι προγραμματισμένο για το «επιθυμητό» τέλος και ο συγγραφέας του κάνει οτιδήποτε για να μας το αποκρύψει...

Τελικά, γι αυτό το παραμύθι, γι αυτήν την ιστορία του εγκλήματος, δεν είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε τέλος, ή με άλλα λόγια δεν γνωρίζουμε ότι θα υπάρξει τέλος, αυτό είναι αβέβαιο…

Τι γίνεται , λοιπόν, πώς φτιάχνεται η λύση, η συνέχεια της ιστορίας…και παραπέρα, με ποιο τρόπο ξεπερνάμε το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας και πώς ιχνηλατούμε την πορεία της δράσης του .

Όλη αυτή τη διαδικασία αναζήτησης της λύσης, την ονομάζουμε «πρόβλημα»,γιατί μας δημιουργεί σκέψεις και ερωτήματα και κάνουμε υποθέσεις και εκτιμήσεις κι ακόμη, γιατί προσπαθούμε, με τη λογική, με τη μέθοδο και το σύστημα να επαληθεύσουμε τη συλλογιστική μας.

Αναζητούμε, έτσι, τη λύση, δηλαδή το δράστη του εγκλήματος, που δεν είναι άλλος από το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας, αυτόν που έχει φτιάξει την όλη υπόθεση, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε εμείς να μη μπορούμε να τη φτιάξουμε αμέσως στο σύνολό της, γιατί μας λείπουν τα ενδιάμεσα κομμάτια...

Προχωράμε, λοιπόν, στο φτιάξιμο της ιστορίας και ο ερευνητής του εγκλήματος παίρνει τα σκόρπια κομμάτια για να φτιάξει το όλον, το γενικό, να βρει τη λύση του προβλήματος της εγκληματικής ιστορίας, αυτό το τέλος του παραμυθιού...

Και για να σας το πω καθαρά, τίποτα δεν είναι κατ’ αρχήν, απορριπτέο, γιατί όλα τα στοιχεία…ακόμη κι αυτά που από την εμπειρία μας θεωρούμε ότι δεν έχουν τίποτα να μας δώσουν, τελικά, μπορεί να έχουν το δικό τους μυστικό στη συγκεκριμένη υπόθεση και τη δική τους αξία, χωρίς καμία εξαίρεση…

Βέβαια, πάντοτε κυριαρχεί ένα ερώτημα για τον ερευνητή, το πώς δηλαδή θα ξεχωρίσει τα κομμάτια της ιστορίας, σε ποια θα δώσει βαρύνουσα σημασία και με ποια κριτήρια θα τα αξιολογήσει.

Όλη αυτή η διαδικασία, λοιπόν, στην οποία διαμεσολαβεί η λογική και ο συλλογισμός , μας καταδεικνύει το δρόμο και μας προσδιορίζει την αφετηρία της εγκληματικής ιστορίας, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά την αρχή της συλλογιστικής του εξερευνητή για το έγκλημα…

Τι λέτε, λοιπόν, μπορούμε να αναμετρηθούμε με το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας …κι ακόμη θα μπορέσουμε να τον κατανοήσουμε και να παρακολουθήσουμε την πορεία της εγκληματικής συγγραφής του…

Αυτό το ερώτημα για τον ερευνητή του εγκλήματος, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει φραγμό και εμπόδιο για την ανάπτυξη της συλλογιστικής του.

Αντίθετα, μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς και πρόκληση για να λύσει το πρόβλημα και περαιτέρω για να αντιπαραθέσει τις ικανότητες και το ταλέντο του…γι αυτό, ή όλη πορεία της σκέψης απαιτεί τόλμη και σοβαρότητα και επιμονή…και σε πρώτη φάση ,εκτιμούμε ότι όλα αυτά είναι αρκετά.

Βέβαια ,όλα αυτά είναι καλά κι ακούγονται πολύ όμορφα…και με τρεις λέξεις που τονίσαμε παραπάνω προχωράμε…όμως, στην πράξη από πού αρχίζουμε, δηλαδή με ποια δεδομένα…

Περίφημα, διαισθάνομαι ότι αφού μιλάτε για δεδομένα αρχίζετε να κατανοείτε την όλη διαδικασία…Λέμε ,λοιπόν, πρώτος στόχος τα δεδομένα !Κι ύστερα, αυτό ήταν όλο…και μετά τι γίνεται…πώς τα δένουμε όλα αυτά…τι κάνουμε στη συνέχεια…

Αυτοί οι προβληματισμοί σας είναι καλό σημάδι, γιατί σημαίνει ότι χρησιμοποιείτε ουσιαστικά τη λογική κι εκτιμώ ότι πάτε πολύ καλά ! Βέβαια, πάντοτε προχωράμε …και προσδιορίζουμε την περαιτέρω δράση μας...

Λέμε ,λοιπόν, δεύτερος στόχος η μεθοδολογία ! Όμως τι σημαίνει αυτό… Απλά υποδηλώνει ότι η σκέψη του ερευνητή κατευθύνεται με μέθοδο κι όχι πρόχειρα και παρορμητικά και τυχαία κι ακόμη, ότι η μέθοδος επιλέγεται από τον ερευνητή και, σε τελική ανάλυση, είναι αυτή που θα τον οδηγήσει προς το τέλος της ιστορίας…

Σ’ αυτό το σημείο, όμως, επιβάλλεται να θέσουμε πάλι ένα ερώτημα। Δηλαδή, στην όλη διαδικασία για τη λύση του προβλήματος είναι αρκετή η μέθοδος…Ασφαλώς, όχι, γιατί η πολυπλοκότητα και η πολυμορφία της εγκληματικής ιστορίας απαιτεί και τη συστηματοποίηση της σκέψης και της δράσης, οπότε…

Λέμε, λοιπόν, ότι τρίτος στόχος…, σε συνδυασμό και με τους προηγούμενους είναι το σύστημα …και αναφέρεται στην οργάνωση των μεθόδων και των δράσεων σ’ όλα τα επίπεδα της ιστορίας (σκέψεις, συλλογισμούς, αναλύσεις, αποφάσεις, δράσεις κ.ά).

Βέβαια, παρόλα αυτά, η λύση του προβλήματος, πολλές φορές, φαίνεται απόμακρη και η όλη υπόθεση δεν προχωράει…δεν βρίσκουμε άκρη, τελικά…

Σ’ αυτό το σημείο, κυρίες και κύριοι, μετράει η φαντασία και η τέχνη, αυτό το όραμα και το ταλέντο και το ταλέντο του ερευνητή.

Αρχίζουμε, λοιπόν… είναι ώρα να φτιάξουμε με τάξη τα σκόρπια κομμάτια της ιστορίας του εγκλήματος, αυτά που ο συγγραφέας σκόπιμα τα τοποθέτησε εκεί που ήθελε , για μη μπορέσουμε εμείς να τα βάλουμε στη σωστή σειρά, για να μη φτιάξουμε ποτέ το τέλος.

Αφιερώνεται στην Ελληνική Αστυνομία...γιατί είναι καιρός να χτίσει μια νέα στρατηγική...να προχωρήσει λίγο...να κάνει ουσιαστικά ιστορικά βήματα...

Το άρθρο αυτό έχει δημοσιευτεί στο blog ELPIZO.

Αστυνομικός της γειτονιάς. Η αναγκαιότητα ή όχι της θεσμοθέτησης...


Τελικά, για την πρόληψη και αντιμετώπιση της εγκληματικότητας της γειτονιάς, γιατί η θεσμοθέτηση του Αστυνομικού της γειτονιάς θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη;

Με άλλα λόγια, η υπάρχουσα μορφή αστυνόμευσης (πεζές, εποχούμενες περιπολίες κ.α. δεν είναι επαρκής, ώστε να αναζητήσουμε άλλες μορφές αστυνόμευσης για να διασφαλίσουμε την καθημερινή ζωή των πολιτών;

Κι ακόμη, αυτό είναι που απουσιάζει από το υπάρχον σύστημα αστυνόμευσης; ή ίσως οι αδυναμίες του, είναι η αιτία, ώστε να καθιστά αναγκαίο να μιλάμε για Αστυνομικό της γειτονιάς;

Βέβαια, η οποιαδήποτε απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να στηριζόταν μόνο σε υποκειμενικές απόψεις, αλλά σε συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία να συνηγορούν στην υλοποίηση μιας τέτοιας απόφασης, μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αντεγκληματικής πολιτικής (ANTE DELICTUM).

Αυτά τα δεδομένα, στη συγκεκριμένη περίπτωση εκτιμάται ότι είναι:Το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας που κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο, σε πραγματικό ή ψυχολογικό επίπεδο.

Η κατάσταση της εγκληματικότητας στη χώρα, σε πραγματικό επίπεδο ή σε επίπεδο, που απαιτεί τη λήψη μέτρων για την καταπολέμηση ή την εξάλειψη των παραγόντων που την προκαλούν ή ευνοούν την περαιτέρω ανάπτυξη της.

Η ανάγκη ο Αστυνομικός να έχει ένα πραγματικό κοινωνικό ρόλο στο χώρο της γειτονιάς κι αυτό το έργο να γίνει παραδεκτό από τα μέλη της.

Η βούληση της πολιτείας να καταπολεμήσει και τη μικροεγκληματικότητα της γειτονιάς, ώστε ο πολίτης να αισθάνεται ασφαλής στην καθημερινότητα του.

Η ανάγκη, λοιπόν, σε γενικές γραμμές, για τη διασφάλιση της γειτονιάς, για τη τόνωση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών και την καταπολέμηση της μικροεγκληματικότητας είναι η αιτιολογική βάση για την δημιουργία θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς.

Όμως, αυτή η αναγκαιότητα φαίνεται να ενισχύεται περισσότερο κι από τη βούληση της πολιτείας να προχωρήσει στην υλοποίηση αυτού του θεσμού, θέλοντας να δώσει στην κάθε γειτονιά το δικό της Αστυνομικό κι αυτό είναι και το σημαντικό της όλης υπόθεσης.

Κι αλήθεια; τι σημαίνει ότι η γειτονιά θα έχει το δικό της Αστυνομικό। Απλά, ότι θα είναι ο Αστυνομικός που ξέρει η γειτονιά, ο υπεύθυνος στον οποίο υπολογίζει, αυτός που απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της, που είναι κοντά στα προβλήματά της.

Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης, είναι και το κυρίαρχο του νέου θεσμού και το σημείο που διαχωρίζει τον “τότε” Αστυνομικό από τον “τώρα”.Όμως, μόνο η πολιτική βούληση ήταν αυτή που έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη του νέου θεσμού; Κι ακόμη αυτή η βούληση, πέραν των δεδομένων που έλαβε υπόψη της, τι ειδικότερα την παρακίνησε ώστε να πάρει μια τέτοια απόφαση.

Μπορούμε να πούμε, ότι περισσότερο, αυτό που παρακίνησε την πολιτεία πριν μερικά χρόνια να προχωρήσει σε μια τέτοια ιδέα θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς, ήταν το όραμα της αναζήτησης για ένα νέο σύστημα αποτελεσματικής προστασίας.

Περαιτέρω, αυτό το νέο σύστημα αποτελεσματικής προστασίας, ίσως για πρώτη φορά, δεν κάνει διάκριση σε μικρές ή μεγάλες απειλές και ειδικότερα σε δευτερεύουσες απειλές, αφού οτιδήποτε απειλεί την ασφάλεια του πολίτη πρέπει να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

Αυτή η αντίληψη, αναφορικά με την ασφάλεια του πολίτη αποτέλεσε την αφετηρία για την ανάπτυξη νέων συστημάτων, τα οποία μπορούν να εγγυηθούν, μέσα από τη λήψη μέτρων, για την τάξη και την ασφάλεια και παράλληλα να προστατέψουν τα μέλη της γειτονιάς.

Σαφέστατα, αυτή η ανακοίνωση της τότε θεσμοθέτησης (Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ) περιείχε επιπρόσθετα και το στοιχείο της πρόληψης, με μια σημαντική διαφορά, ότι σ’ αυτήν την περίπτωση γίνεται συνείδηση η σημασία και η αξία της, όχι γιατί ήδη η υπάρχουσα κατάσταση προκαλεί δυσφορία στο κοινωνικό σύνολο, αλλά γιατί έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι επιβάλλεται να γίνει ένα βήμα μπροστά από το πρόβλημα.

Πέραν, όμως, αυτής της φιλοσοφίας, σκέψης και δράσης, αν προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο και διεισδύσουμε στα ενδότερα αυτής της απόφασης, μπορούμε να διακρίνουμε και κάποια άλλα σημεία, τα οποία θεωρούνται ότι επέβαλαν την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς.

Ποια είναι, λοιπόν, αυτά τα σημεία που ελήφθησαν σοβαρά υπόψη, ώστε να ληφθεί μια τέτοια απόφαση; Ας τα δούμε παρακάτω:

Πρώτο σημείο είναι η αποκέντρωση της παρουσίας και της δράσης της Αστυνομίας και ο καταμερισμός της σε επί μέρους εδαφικές περιοχές αυτοτελών διοικητικών τμημάτων (π.χ. Δήμων). Αυτές οι εδαφικές περιοχές, στην περίπτωση μας είναι οι γειτονιές, έτσι όπως τις ξέρουμε εμείς και όπως τις βιώνουν οι κάτοικοι της.

Αυτή η τοποθέτηση του Αστυνομικού, του ενός Αστυνομικού μέσα στην καρδιά της γειτονιάς, προσδιορίζει το αναγκαίο της απόφασης, δηλαδή την έκφραση της βούλησης της πολιτείας να φέρει πολύ κοντά και με οργανωμένο τρόπο τη δράση της Αστυνομίας, με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που μέχρι τώρα γνωρίζουμε.

Ο Αστυνομικός της γειτονιάς, σ’ αυτή την περίπτωση, συνδέει την αποστολή του με μια συγκεκριμένη εδαφική περιοχή, σαφώς προσδιορισμένη, και αναλαμβάνει πολλαπλές δράσεις, που έχουν ως σημείο αναφοράς το σύνολο της γειτονιάς, αυτή τη γεωγραφική και συναισθηματική οντότητα.

Η αποκεντρωμένη, λοιπόν, λειτουργία του Αστυνομικού στη γειτονιά, αυτό το κοινωνικό παράλληλο πλησίασμα, συνέβαλαν στην ιδέα μιας τέτοιας θεσμοθέτησης.

Όμως, πέραν από την αναφερθείσα αποκέντρωση, λήφθηκε σοβαρά υπόψη ο προσδιορισμός του όρου γειτονιά κι αυτό είναι το δεύτερο σημείο, η επιλογή του οποίου δεν είναι τυχαία, αλλά στοχεύει, με την αναφορά στην συνολική οντότητά της, να ευαισθητοποιήσει τα μέλη της, ώστε με τη συμμετοχή τους στα δρώμενα, που σε τελική ανάλυση την αφορούν, να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή της.

Το τρίτο σημείο, που συνθέτει την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης είναι η επιλογή του Αστυνομικού, ως κοινωνικού διαμεσολαβητή των προβλημάτων της γειτονιάς, αλλά και ως εγγυητή της ασφάλειάς της, ένα γεγονός πού ενισχύει την ιδέα του θεσμού και του δίνει ένα ιδιαίτερο κοινωνικό κύρος, αφού, για πρώτη φορά, επιχειρείται η συνεργασία του πολίτη της γειτονιάς, σε πραγματικό και ουσιαστικό επίπεδο με τον Αστυνομικό.

Βέβαια, όπως συμβαίνει στα Ελληνικά δρώμενα αυτός ο οραματισμός της τότε Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν είχε συνέχεια...κι αυτό δυστυχώς οφείλεται, έτσι εκτιμώ, στο γεγονός ότι λειτουργούμε πρόχειρα...δίχως σχεδιασμό και οργάνωση και σύστημα...κι αρχίζουμε να φτιάχνουμε κάτι το σημαντικό...και πολύ γρήγορα, με μια μονοκοντυλιά το αναιρούμε...και πανηγυρικά...το βάζουμε στον κάλαθο των αχρήστων...

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Αστυνομικός της γειτονιάς" (2003 ) του Γεωργίου Χριστ.Καραβιώτη .Το άρθρο αυτό έχει δημοσιευτεί στο blog ELPIZO.

Eγκληματικότητα…

Αυτό το ζήτημα θα απασχολήσει το blog «ΕΥΝΟΜΙΑ»,η εγκληματικότητα και το έγκλημα…η κοινωνία και οι νέοι …κι ακόμη όλοι οι παράγοντες που επηρεάζουν ή δημιουργούν τους καινούργιους εγκληματίες…

Και ποιοι είναι αυτοί οι παράγοντες ; Ενδεικτικά, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μερικούς, όπως η οικογένεια, το περιβάλλον, οι συναναστροφές, η ανεργία κι ακόμη ψυχολογικοί και άλλοι κοινωνικοί και οικονομικοί λόγοι…

Όμως και η κακή ή πλημμελής αστυνόμευση μπορεί να συμβάλει στη γένεση ή την επιδείνωση της εγκληματικότητας… και παραπέρα να αμβλύνει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών…

Η «ΕΥΝΟΜΙΑ»,λοιπόν, έρχεται για να ασχοληθεί με όλα αυτά τα ζητήματα, με μοναδικό σκοπό να βοηθήσει την κοινωνία , ώστε οι πολίτες της να μπορέσουν ελεύθερα και χωρίς φόβο να κινηθούν και να αναπτύξουν τις δημιουργικές τους ικανότητες…

Η «ΕΥΝΟΜΙΑ» δεν αφορά ούτε αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο τόπο, αλλά έχει πεδίο αναφοράς και δράσης ένα ευρύτερο παγκόσμιο περιβάλλον ,το οποίο βάλλεται καθημερινά από το έγκλημα, με την απλή ή την οργανωμένη του μορφή…

Πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουμε, γι αυτό και αρχίσαμε…